Historia szkoły
Przez sto lat historii Szkoły Podstawowej nr 1 w Błoniu wiele się działo. Były chwile piękne, wzniosłe i radosne, ale też trudne, wręcz tragiczne, ściśle związane z dziejami Ojczyzny i miasta. Oto ta historia…
Dzieje Szkoły Podstawowej nr 1 w Błoniu sięgają 1918 roku, kiedy to, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wprowadzono obowiązek szkolny. Siedmioklasowa Szkoła Powszechna im. ks. Józefa Poniatowskiego była jedyną szkołą w mieście i jej skromny budynek nie mógł pomieścić miejscowej młodzieży garnącej się do nauki.
W celu poprawy warunków nauki wynajęto pomieszczenie przy szosie warszawskiej w domu pana Malczewskiego, następnie lokal w budynku Ochotniczej Straży Pożarnej, dwie sale u pana Winnickiego, a w roku 1924 odremontowano dwa pomieszczenia w starym budynku szkolnym. Liczba uczniów jednak szybko wzrastała (w 1929 r. osiągnęła 1000 dzieci). Warunki lokalowe szkoły od samego początku jej istnienia były bardzo trudne. Budynek odziedziczony po zaborcach, jak i wynajęte przez władze miasta pomieszczenia nie odpowiadały wymogom dynamicznie rozwijającej się szkoły. Wśród społeczeństwa błońskiego powoli rodziła się myśl o budowie nowego gmachu szkolnego.
W 1928 r. założono Koło Przyjaciół Szkoły, które podjęło wiele cennych inicjatyw na rzecz szkoły i jej społeczności. M.in. zakupiono sztandar – jego uroczyste wręczenie odbyło się 3 maja 1929 r. i było wielkim wydarzeniem.
W marcu 1928 r. przez Radę Miejską został powołany Komitet Budowy Szkoły. Jednak ze względu na kryzys gospodarczy, kamień węgielny położono dopiero jesienią 1935r. Budowa szkoły trwała kilka lat. Przez ten czas nauczyciele i uczniowie pracowali w bardzo trudnych warunkach. Sytuacja lokalowa nieco się poprawiła pod koniec 1929 r., kiedy dla potrzeb szkoły Zarząd Miejski nabył pałacyk przy ul. Narutowicza. Dokonano również podziału dotychczasowej placówki na Szkołę Powszechną nr 1 i Szkołę Powszechną nr 2. Po podziale w tej pierwszej zostało 650 dzieci w 14 oddziałach, a w drugiej uczyło się 400 dzieci.
Trwająca od 1935 r. budowa powoli postępowała. W listopadzie 1937 r. część nowego jednopiętrowego budynku pokryto dachem i wytynkowano sale. Długo oczekiwana chwila nadeszła 4 września 1938 r., kiedy w obecności przedstawicieli władz miejskich oraz dzieci i zaproszonych gości odbyło się uroczyste otwarcie szkoły. Budynek oddano w stanie surowym. Do dyspozycji przekazano 8 sal lekcyjnych, dwie szatnie, pokój nauczycielski, kancelarię, gabinet na pomoce naukowe, pracownię robót ręcznych i bibliotekę.Wakacje 1939 r. upłynęły na pracach wykończeniowych, w które zaangażowało się całe społeczeństwo błońskie. We wrześniu 1939 r. na dzieci czekała nowa szkoła, ale rozpoczęcie roku szkolnego (planowane na 4 września) zostało odłożone ze względu na niepewną sytuację międzynarodową. Nowy rok szkolny się nie rozpoczął, uczniowie nie zasiedli w nowych ławkach. Wybuchła wojna … W momencie wielkiej tragedii narodowej, zakończył się również pewien rozdział historii Szkoły Powszechnej nr 1 w Błoniu. Klęska kampanii wrześniowej była dla polskiego społeczeństwa ogromnym wstrząsem. Wojna spowodowała dezorganizację wielu dziedzin życia. W takich warunkach rozpoczęcie nowego roku szkolnego 1939/40 było niemożliwe. 13 września 1939 r. wojska niemieckie wkroczyły do Błonia. Budynek szkoły został zajęty i przeznaczony na szpital polowy.
Mimo to nie zrezygnowano z nauczania. Uruchamianie szkół w okupowanej Polsce zaczęło się po zakończeniu kampanii wrześniowej, napotykało jednak na wiele trudności: brak pomieszczeń, sprzętu, pomocy naukowych. Brakowało również nauczycieli.
W Błoniu zajęcia dydaktyczno – wychowawcze rozpoczęły się 15 listopada 1939 r. Przez kilka tygodni szkoła nr 1 prowadziła zajęcia popołudniami w budynku szkoły nr 2. W początkach grudnia 1939 r. Niemcy oddali zajęty budynek w opłakanym stanie. W oknach nie było szyb, piece były popsute, pomoce naukowe zniszczone, zniknęły akta, sztandar szkoły, wiele książek, portrety, ławki. Kierownik szkoły i nauczyciele, wsparci przez rodziców oraz dyrekcję Fabryki Zapałek, zorganizowali podstawowy sprzęt potrzebny do prowadzenia zajęć. Brakowało jednak materiałów na opał, a zima 1939/1940 r. była bardzo sroga (średnia temperatura wynosiła ok. – 35stopni). Dzieci przynosiły do szkoły po parę kawałków drewna lub węgla.
14 lipca 1940 r. szkołę nr 1 znowu zajęło wojsko niemieckie i tak już pozostało, z małą przerwą, do końca wojny. Kierownictwu szkoły udało się wynająć kilka pomieszczeń w mieście, które po remoncie zamieniono na sale lekcyjne. I znowu nauka przebiegała w różnych miejscach Błonia, między innymi przy ul. Okrzei, Senatorskiej, 11 Listopada, Sienkiewicza, Warszawskiej.
Oprócz oficjalnej edukacji, w dużym stopniu narzuconej przez niemieckiego okupanta, na terenie Błonia prowadzono tajne nauczanie. Był to jeden z przejawów reakcji polskiego społeczeństwa na germanizację i eksterminację narodu polskiego prowadzoną przez Niemców. W ramach tworzenia podziemnej administracji cywilnej rozpoczęto organizację poszczególnych departamentów, które miały być odpowiednikami ministerstw. Jednym z pierwszych był Departament Oświaty i Kultury. Tajnym nauczaniem była objęta nauka historii i geografii Polski oraz języka ojczystego. Nauczyciele błońscy, zachowując pozory legalności, wykorzystywali każdy moment do przekazania swoim uczniom wiadomości zabronionych przez okupanta. Do pedagogów szkoły, którzy z ogromnym zaangażowaniem włączyli się w organizację tajnego nauczania należeli: Jan Kamosiński, Helena Kamosińska, Maria Iwanicka, Julia Jankowska, Bożena Niewieczerzała, Stanisława Szparaga, Jan Szulczyk, Antoni Grzanowski, Jan Żołądkiewicz, Franciszek Reda, Wanda Tropaczyńska, Apoloneusz Wypyszyński, Kunegunda Rzepecka.
Jeszcze podczas trwania II wojny światowej (tuż po wycofaniu się wojsk niemieckich z Błonia) w lutym 1945 r. rozpoczęto naukę w budynku szkoły opuszczonym przez Niemców. Mimo że szkoła była w opłakanym stanie, musiała pomieścić wszystkie dzieci z Błonia i okolic, ponieważ budynki pozostałych szkół nie nadawały się do użytku. Pracowano wówczas na kilka zmian, przy skróconej liczbie godzin, w bardzo trudnych warunkach. Rozpoczęło się wielkie sprzątanie po okupancie, na nowo przystosowanie szkoły do bieżących potrzeb. W usuwaniu zniszczeń pomogli nauczyciele, rodzice oraz pracownicy Fabryki Zapałek.
Po wyzwoleniu przyjęto do szkoły 252 dzieci (do siedmiu oddziałów), którymi opiekowało się ośmioosobowe grono pedagogiczne. Był to bardzo trudny moment w historii szkoły. Brakowało wszystkiego – opału, podstawowego sprzętu, materiałów do pracy dydaktycznej, nie mówiąc o podręcznikach czy zeszytach. To dzięki staraniom rodziców, społeczeństwa miasta i nauczycieli zorganizowano we własnym zakresie podstawowe meble, uporządkowano boisko i teren należący do szkoły. Praca powoli wracała do normalnego rytmu, lecz jeszcze przez wiele lat borykano się z różnego rodzaju trudnościami. Kłopot był przede wszystkim z opałem. Problem zimna dotykał szkołę jeszcze przez wiele lat, ponieważ przedwojenny budynek nie miał centralnego ogrzewania. Wiele do życzenia pozostawiały również warunki higieniczne i sanitarne – w szkole nie było kanalizacji. Zmieniło się to dopiero dzięki zabiegom Dyrektora szkoły Czesława Rytki i jego następcy, Stefana Okraski oraz Komitetu Rodzicielskiego.
Przez wiele lat szkoła borykała się również z trudnymi warunkami lokalowymi. Dopiero w latach 50. położono kamień węgielny pod budowę drugiej części szkoły, jednak funduszy wystarczyło tylko na budowę sali gimnastycznej.
Drugie piętro szkoły oraz dodatkowa klatka schodowa zostały oddane do użytku w roku 1987. Koszty związane z rozbudową i wyposażeniem nowej części szkoły pokryto ze środków budżetowych Kuratorium Oświaty i Wychowania w Warszawie, Urzędu Miasta, wsparcia udzielił również Komitet Rodzicielski, w prace budowlane i remontowe, w czynie społecznym, zaangażowali się rodzice. Łącznik między powstałą w latach pięćdziesiątych salą gimnastyczną, a resztą budynku, dzięki zaangażowaniu i pomocy materialnej rodziców, został oddany do użytku w roku 1993 r.
Bardzo ważnym wydarzeniem w życiu społeczności szkolnej było nadanie szkole w 1973 r. imienia Mikołaja Kopernika. Uroczystości z tym związane miały miejsce 12 czerwca.
Przez ostatnie lata Szkoła Podstawowa nr 1 w Błoniu nieustannie i dynamicznie się zmienia – począwszy od zmian organizacyjnych, stałego unowocześnia i ulepszania metod i form pracy z uczniem, przez liczne remonty, po inwestycje na szeroką skalę. Szkoła Podstawowa nr 1 w Błoniu zajmuje ważne miejsce w dziejach miasta i życiu jego mieszkańców. Przypominając najnowszą historię tej placówki, należy wspomnieć o kilku istotnych wydarzeniach związanych z jej rozbudową i modernizacją. Powstało nowe boisko szkolne, plac zabaw dla najmłodszych uczniów (w 2013r.), kilka pomieszczeń dydaktycznych (m.in. nowoczesna pracownia fizyczno-chemiczna), w salach lekcyjnych znalazły się tablice interaktywne, sprzęt komputerowy z dostępem do Internetu. Uczniowie pracują w przyjaznych i nowoczesnych warunkach. M.in. mają do dyspozycji dobrze wyposażoną pracownię komputerową, bibliotekę i czytelnię, dostęp do atrakcyjnych środków dydaktycznych i opiekę wykwalifikowanej i stale wzbogacającej swój warsztat pracy kadry pedagogicznej.
Ważnym wydarzeniem jest rozbudowa szkoły, zapoczątkowana w kwietniu 2016 r. Powstaje nowa część budynku szkolnego oraz imponująca, nowoczesna sala gimnastyczna.
W dniu 22 czerwca, podczas zakończenia roku szkolnego 2017/2018 nastąpiło oficjalne otwarcie nowej sali gimnastycznej. Uroczystego przecięcia wstęgi dokonali przybyli na tę okazję goście: posłanka na Sejm RP Pani Kinga Gajewska, Burmistrz miasta Błonie Pan Zenon Reszka, ksiądz prałat proboszcz Parafii Narodzenia Pańskiego w Błoniu Tadeusz Jaworski, przedstawiciel Wydziału Oświaty, Kultury i Sportu Pani Anna Darowska-Jaczyńska, Naczelnik Wydziału Inwestycyjno – Technicznego Pan Krzysztof Piechota, Przewodniczący Rady Rodziców Pan Marcin Zatorski oraz Dyrektor szkoły Pani Magdalena Rak, Wicedyrektor szkoły Pani Aleksandra Grzejszczak i przedstawicielka Samorządu Uczniowskiego, uczennica naszej szkoły Kalina Gołębiowska.
W 2018 r. szkoła obchodzić będzie stulecie swego istnienia.
1. Michał Kopczyński – od 1918 r. do 1927 r.
2. Józef Niemstak – od 4 V do 31 XI 1927 r.
3. Jan Kamosiński – od 1927 r. do 1961 r.
4. Czesław Rytka – od 1962 r. do 1975 r.
5. Stefan Okraska – od 1975 r. do 1999 r.
6. Lucyna Żakowska – od 1999 r. do 2009 r.
7. Wojciech Kowalczyk – od 2009 r. do 2010 r.
8. Magdalena Rak – od 2010 r.
